Fryme E Bardhe

Tani që mbylla dhe faqet e fundit të librit të ri me tregime, pasi i kreha dhe lëmova fund e krye disa herë në këto ditë të fundimrit, do doja shumë që t’ia vija në dorë ndonjë prej dashamirësve të mi të hershëm. Por, për fat të keq, ata nuk janë më në këtë botë. Që nga im xhaxha, Sotiri (Sotir Andoni, 1925-2003), që më futi në udhën e letërsisë dhe të tregimit, për ta imituar atë deri në frymë, stil dhe plot “cene” të tjera të letërsisë dhe jetës. Ndoshta, po të kishte në dorë këtë dorëshkrim, do mblidhte buzët herë-herë dhe do më niste një letër të gjatë, që nga Amerika ku mërgoi, siç dinte vetëm ai: “Të dërgoj falë me shëndet, o nipi im i shtrenjtë. Librin ta lexova. I bukur, por mbaj vesh; nuk do të t’i lexoj më po i mbushe me fjalë turpe, siç ke nja dy nëpër këto tregime.”
Do nxitoja t’ia jepja dorëshkrimin edhe Dhimitër Xhuvanit (1934-2009) që tregimet, gjuha dhe fryma e tyre, si dhe mbiemri i Andonëve, siç dukej i kujtonte edhe miqësitë e ngushta me tim xhaxha. Kujtoj kur i dhashë librin “Guri në mes të lumit” që ka dhe një dedikim me shkrimin e tij në kopertinën e pasme, më tha: “Më ke kënaqur. Ma ke mbushur shtëpinë plot me erën e livadheve, të kumbullave dhe deri erën e bajgave…”.