Gjysma Tjeter E Zemres

"Nuk kishte më kohë; sekondat po fluturonin. Kishte ardhur çasti të largohej. Hodhi vështrimin kureshtar me shpresën se mos... dhe diku epikasi vajzën që mbante një çadër mbi krye, që vetëm i largohej syve të tij. Kishte filluar të rigonte një shi i butë dhe i paqtë. Ariela kishte marrë rrugën për në shtëpi dhe trishtimi i saj sikur lexohej edhe nga aty; këtë sikur e rrëfente edhe ai qiell i trishtë dhjetori. Sapo ishin ndarë, dhe Sokolit zemra sa nuk po i dilte prej vendit. Kushedi se kur do të shiheshin sërish ? Mallëngjimi erdhi dhe u rrit si një ortek dhe gati e mbyti djaloshin prej së brendshmi. Ishte një lloj dhimbjeje, një lloj pushtimi që i zinte frymën. Pas disa sekondash ajo i humbi nga të parit, dhe atij iu duk se bashkë me siluetën e saj humbi një pjesë të rëndësishme të vetes. Mjegulla e së shkuarës erdhi dhe bëri vend në trurin të mpirë nga kujtimet. Nuk ka të ardhme pa të shkuar, ashtu siç nuk ka pemë pa rrënjë. E shkuara të krijon idenë se humbet, por nuk është tamam kështu. Syri nuk ia sheh rrënjëtpemës, por sheh trungun, degët, gjethet, lulet dhe frutat; gjithçka që buis dhe zhvillohet para syrit. Kështu; për fat të keq lind rastësisht një mosmirënjohje e madhe. Janë pikërisht këto rrënjë që mbajnë në këmbë jetën. E kaluara është e ardhmja e saj; janë rrënjët që e mbajnë në tokë. Vajza kishte humbur nga sytë, por rrënjët ama i kishte ngulur mirë në shpirtin e tij të tendosur. Për djalin ky krahasim sikur donte të largonte mjegullën dhe monotoninë vrasëse që e kishin pushtuar."