Mortet

Familja e pasur Morti mbyllet befas në shtëpi, duke bindur qytetin se ka ikur përfundimisht jashtë shtetit. Arsyet e ikjes nuk dihen. Një jetë të paktën e çuditshme rrjedh e përzien kohërat e qëniet, mes mureve, gjatë vetëngujimit të Mortëve derisa ndahen (sërish?) nga kjo botë. “Shtëpia e Mortëve”, një metaforë e shumëfishtë e krijuar nga shkrimtari Ardian Kyçyku, herë të kujton një kullë ngujimi, herë një bunker, herë një kështjellë apo një burg ku bëhen dhe lahen të gjitha mëkatet... Ikja, mbyllja, (vetë)izolimi nuk e shpëton dot egon e deformuar nga etja për pasuri dhe pushtet duke shkelur mbi të vetët. Përkundrazi: “E jetonim çdo vit ditën kur do të vdisnim, por pa e ditur. Vallë, ç'kishim ndjerë e thënë e bërë në të kaluarën gjatë asaj dite?! Po sikur të ishte e sotmja?! Po sikur, me këtë dalje nga bota, me këtë ngujim shpëtimtar, të kishin dalë nga koha dhe të jetonin tashmë në një kohë jashtë asaj që përmbante pagabueshëm ditën e vdekjes së secilit?! I bekuar qoftë babai që na mërgoi këtu. Nëse e kishin shmangur ditën e vdekjes, nuk u mbetej veçse të gjenin përse duhej të jetonin pa fund”.