"Në vitet 40-të të shekullit të kaluar, kur unë jetoja atje, Kruja ishte një parajsë ekologjike. Ajri i tejdukshëm i kondensuar nga era e barit të njomë dhe e gjetheve të drurëve të shumtë frutorë, çinarëve, lisave, selvive apo ullinjve, të mbushur me kokrra që piqeshin në degë, përzihej me aromën e veçantë të bahçeve, oborreve dhe rrugicave të shtëpive, ku gratë kultivonin lule të shumta. Edhe në moshë të shtyrë e gjej veten shpesh rob të atyre përfytyrimeve të fëmijërisë, kur e shtrirë në bahçe, nën hijen e pemëve, kundroja lojën e shigjetave të arta të diellit tek depërtonin degët.
Më dukej sikur ndieja në kurriz njomështinë e barit, ku vesa ndriste me një mijë reflekse ngjyrash nën rrezet e praruara, ndërsa kraharori më gufonte nga oksigjeni i kudondodhur. Aq të forta janë këto përfytyrime, sa ende më duket sikur ndiej aromën e sherbelës, rozmarinës, vjollcave, trëndafilave, karafilave, borzilokut, barbarosës dhe jargavanit, që atëherë mbushnin bahçet, oborret dhe rrugicat e shtëpive, duke e ngarkuar ajrin me një aromë të ëmbël dehëse."
