Psheretima E Humbjes

Gjithçka ndodhi aq shpejt, sa nuk arrita të mbushem as me frymë, kujtonte Mondi ditë më pas. 60 sekonda për të vendosur për gjysmën tjetër të jetës. Greminën e kisha aq afër. Më ishte errur mendja, më ishin veshur sytë. Edhe një përpjekje te fundit qe kisha bërë për të kuptuar përmasat e humbjes, nuk e kisha dot deri në fund. Shtanga nga e papritura. E shoqja dhe vajzat dolen me valixhe ne duar dhe çanta në krahë. Dyert u hapën dhe u mbyllën duke kërcitur. Nuk pata fuqi për të gjykuar, aq më pak për ta ndaluar tërë atë që po ndodhte përpara syve të mi. Isha zënë në befasi. Isha ndier i drobitur.i pazoti, i paqartë.
Në provën e parë, më të rëndën e jetës së tij, ai kishte rënë,
ishte nënshtruar. Për herë të pare kishte kuptuar sa i paaftë
kishte qenë për te perballuar të papriturat e jetës. Turbull
kishte kuptuar se sa kot e kishte harxhuar jetën deri në ato
momente. Kishte qenë një kotësi vrasëse.
Më pas, ndersa ngiste makinën mbi George Washington Bridge, drejt shtepisë se vjehrrit në New Jersey, Mondit i shkol mendja te prindërit e tij. Clare po bënin ata tani? Si nuk pata kohë t'u nje mendim? Po ç'mendim zeza, pëshpëriti dhe e hoqi shpejt mendjen nga këto. Hodhi shikimin majtas. Manhatani llamburiste atje tutje, s të qëndronte i varur diku lart në qiell. I ftohte, i larger, nen shiun e imét vjeshtor qe sapo kishte nisur. Çfare i kishte kercenuar prindërit e se shoqes Cfarë rreziku i priste Ai nuk kishte asnje pengiligie, sepse thjesht nuk dinte clare kishte ngjare brenda shtepisë së prinderve te Klodit. As kush e kishte marre vendimin qe ai, e shoqja dhe femijet të lirun shtëpinë e tyre dhe të shkonin të jetonin te shtepia e Aristidhit. Ishte mbajtur jashtë atij plani që ishte kurdisur kunder tu