Asgjeja Ime

Tregimi, si një nga format më të vjetra të lëvruara, thuajse të gjitha udhët e rëndësishme, i ka në dukje të bllokuara, ngase ato u zbuluan prej mjeshtrave të mëdhenj,
që e përsosën vazhdimisht artin e të rrëfyerit. Por ekzistojnë edhe shtigje të reja, të pa zbuluar ose të injoruar, të cilat janë për më të vendosurit dhe më të talentuarit. Në librin "Asgjëja ime" mendoj se Laura Olldashi, ka gjetur një shteg të ri që ia bën lexuesit të rehatshëm sa s'ka narrativën e saj në dukje të thjeshtë, por përmes së cilës tejçohet një tension i lartë, një dëshirë torturuese, për ta fotografuar jetën jo ashtu siç ajo -paraqitet, ose siç jemi mësuar të na paraqitet, por si një endje nëpër negativët e vjetër të filmave, ku e mbrapshta është ëndrra, dëshira, iluzioni, dashurité e pamundura dhe jeta, ndërsa në atë që na jepet me ngjyra qëndron dhimbja, zhgënjimi, fyerja dhe urrejtja