Nata E Sofie Kondilit

... Shikonte te vetja dhe as që bënte përpjekjen më të vogël që seksi i saj të mos shpërthente me aq vrull, po përkundër: kërkonte të jepej furishëm. Ajo e spërkaste mashkullin me vështrim epshor. Gjinjtë e mëdhenj ulërinin ethshëm, të etur me ndjenjë. Dhe vithet e plota të njomështa, të bukura e të ngjeshura njëherësh ulërinin, gjithashtu, për ndjenjë. Edhe kofshët. Buzët dhe sytë ju mbushën me dritë sensuale. E tëra. Epshi qe kthyer në tërbim. Zjarri i gjakut hingëllinte. Qe marrosur tërë ajo natë dimri, me një kuje ... të bukur! Poshtë, nën kërthizën mishtore, i dolën gjymtyrë. Dhe shalët me bulurima tërë llaftarepsje, veçanërisht atje në krye përbrenda breçkave vogëlane, të holla me dantellë. Aq të brishta! Aq me shpirt! Dhe unë dëgjoj, tha ajo. Dëgjoj mashkull. Në atë natë të fellë të mbushur me dëborë, ndiente se gjithçka, ai trup po i shndërrohej në seks.