Engjejt E Tepert

Pjese nga libri : E hëna dukej dita më e përshtatshme për të hedhur trutë në erë. E hëna pasonte atë panik njëfarësoj verbues, si fund të hidhur dehjeje, që mbështillte të dielën. Falë ca forcash të panjohura, mbase ëngjëj, e hëna mblidhte në vete tharmin e ditëve të tjera të javës, dhe, në rrjedhjen e vet kapitëse, shpesh pa pikë shijeje, t’i vegonte fshehtas, ose t’i fshihte mjeshtërisht ato që do të të ndodhnin deri në fund të javës. Prandaj ai e kish kaluar të dielën pa bërë asgjë, ashtu siç këshillonin shkrimet e shenjta, se, veç nevojës për të mos përjetuar drithmat e mbarimit të së dielës, nuk i dukej e ndershme e as fort e shëndetshme që ditën kur edhe vetë Zoti pushonte, ai, një i paemër që do të kthehej sërish në baltë e hi, të merrej me punë. Mirpo shpresat se ajo e hënë do ta ndihte, iu vakën me të shkelur në stacionin e trenit, kur ndeshi sytë e jargur të një lypësi që po vidhoste dy këmbët e drunjta me qetësinë me të cilën një vrasës i rregjur pastron koburen. U ngut të rijetonte kënaqësinë e hershme që i sillnin udhëtimet: shkitjen e trenit në mesnatë, mes qytezash të vogla, të panjohura, ndriçimet e dobëta të vagonit, copëra ngjyrash nga përgjumja e ndonjë femre të bukur, kruspullosja e tij në kujtimet më të nxehta, shija e kurmit të femrës me të cilën pat bërë dashuri para se të nisej, lumturia e qetë, mendimtare, se ia kish mbathur, qe arratisur nga qyteti milionësh.