Dekameroni

Dhjetë të rinj dhe të reja vendosin të karantinohen larg Firences. Eshtë viti 1348, në kohen e murtajes bubonike. Të infektuarve u dalin gjendra në ije dhe në sqetulla, pastaj njolla të errëta në gjymtyrë. Disa janë shëndoshë e
mire në mëngjes, por në darkë janë duke ndarë buken, thotë shprehja, me paraardhësit, në botën tjetër. Derrat e egër shqyejnë kufomat e rreckosura, pastaj pësojnë konvulsione dhe ngordhin edhe vetë. Çfarë bëjnë këta të rinj, pasi arratisen nga tmerret dhe vuajtjet e parrefyeshme? Ata hanë, këndojnë dhe, me radhë, i tregojnë njeri-tjetrit rrëfenja. Në një prej tyre, një murgeshë vendos në kokë gabimisht benevrekët e dashnorit, në vend të vellos. Në një tjetër, nje grua zemërthyer rrit borzilok në një vazo, ku gjendet edhe koka e prerë e dashnorit të saj. Shumica e rrëfenjave janë budallage, disa janë të zymta dhe asnjëra prej tyre nuk ka lidhje me murtajën. Kjo është struktura e Dekameronit të Giovanni Boccaccio-s, një libër që është lexuar tashmë që
prej 700 vjetësh.