Pasi Dielli Bie

“Teksa hap kremin në trupin e një suedezi shtrirë përmbys, me dy breza tuli përmbi vithe, shoh Ginger-in. Është më i bardhë se rëra, ndonëse rëra është e bardhë si mbushja e kokosit në çokollatat Bounty, dhe flokët e tij vezullojnë si bakër nën diell. Është i bukur Ginger-i, por të ecurën e ka si prej gjedhi, me gjunjë shumë të hollë, nuk vjen fare i larë me atë pamjen e zhdërvjellët e të shkathët që pritet prej një djali. Mendoj se djali i plazhit nuk mund të duket sikur graviteti e ka vënë përfund. Brezat e mishit të suedezit shkasin mes gishtërinjve të mi.
Teksa i shtrëngoj gishtat fort dhe hap palat që ta zhys kremin e diellit thellë në shpinën e tij, shikoj Jia-an, djalin kinez që drejtohet nga dy gra gjermane, duke u tundur shkujdesur, thua se eshtrat dhe kyçet i ka ende të paformuar plotësisht. Me atë bark të fryrë e të rrumbullakët dhe vithet e ngushta duket si djalë prej vërteti, ndoshta më djaloshari ndër ne. Gjermanët e kafshojnë menjëherë karremin. Një nga duart e mia është zhdukur mes brezareve të mishit që më mbështjellin kyçin e dorës. Ia rendis organet rishmi, nxjerr një veshkë dhe e flak drejt qiellit, dhe shoh veten tek i shkoj prapa si yll që bie, apo ndoshta thjesht si pulëbardhë, mirëpo jam djalë plazhi. Këtë kontratë kam nënshkruar.”