Stuhia E Bores

Stuhia e borës e Sorokinit ngjason me udhëtimin e Odiseas... Lexuesi nuk e mëson asnjëherë, nëse mjeku Garin do të arrijë në destinacion para se të “prangoset” nga krizat e tij ekzistenciale.
Në disa nga veprat e tij, Vladimir Sorokini shfaqet si kronist i një vendi të “shpikur” – Rusisë së ardhshme, ku jehon gjuha kineze dhe lulëzon high tech-u, por problemet e përjetshme të këtij vendi, si gjithmonë, nuk i lejojnë njerëzit të jetojnë njëlloj si gjithë të tjerët. Edhe në novelën “Stuhia e borës” paraqitet një pamje e po kësaj historie. Ngjarja e përshkruar në këtë libër, është shprehëse: dy qytetarë rusë, karrocieri i bukës dhe pasagjeri, nisen për të shkuar mespërmes hapësirave të acarta dimërore drejt një destinacioni të afërm, por të kurrë të arritshëm. Mjeku Pllaton Ilijç Garin, karakteri i të cilit na sjell ndërmend mjaft personazhe të Çehovit, synon të arrijë me çdo kusht në fshatin Dollgo, ku murtaja e zezë boliviane që po bën kërdinë, i shndërron njerëzit në përbindësha. Pllaton Ilijçi shpreson të vaksinojë të gjithë ata që nuk janë prekur akoma nga virusi. Në hanin e fshatit Dollbeshino, ku doktori bën ndalesën e parë, për fat të keq nuk ka kuaj, ndaj Garinini e dërgon te muzhiku varfanjak Perhusha, i vetmi që mund ta ndihmojë në këtë situatë. Perhusha mbreh në motosajën e tij kuajt aq të vegjël, sa mund t’i futësh me lehtësi brenda një thesi. Udhëtarët nisen nëpër fërfëllizën e borës.
“Stuhia e borës” konsiderohet nga kritikët si një prozë e shkëlqyer e një shkrimtari “surrealist” të sotëm, duke e zhytur lexuesin në botën e përfytyrimeve, për të shijuar deri në fund frytet e fantazisë së autorit, duke perceptuar kënaqësinë stilistikore dhe kryesorja, duke përjetuar botën e madhe dhe të pasur të personazheve.