Aleksander Moisiu

Ai ndihej i lodhur duke portretizuar role dhe karaktere të gatshme, të gjitha të tipizuara paraprakisht. Tashmë ai dëshironte të shihte më në brendësi të vetes dhe të zhbironte parehatinë e tij shpirtërore. Për të ishte diçka që mund ta bënte lehtësisht, por që duhet të vepronte me shpejtësi dhe guxim, ishte hapi që shënoi kalimin e tij nga riprodhimi drejt prodhimit. Nga interpretimi drejt krijimit. Le të jetojmë me kujtimin e tij, si një vëlla për ne. Le të mbetet e pathënë fjala që ai nuk mund të dëgjojë, të dëgjojmë zërin e tij në heshtjen e zemrës, që secili prej nesh të shoh thellë brenda saj, që të mund të arrijë të kuptojë imazhin e tij kaq të dashur. Më pas, ai nuk do të ndihet i braktisur në vdekjen e tij, por do të jetë me ne, një mik i shtrenjtë, një njeri i pavdekshëm. Aleksandër Moisiu, ylli i rinisë sonë, simboli i bukurisë së jashtme dhe shpirtërore, miku dhe kolegu që nuk është më pranë nesh, të cilin e humbëm, por ne nuk duam të humbasim, Aleksandër Moisiun, artistin e madh të botës.