Volter

... Ai ka qenë mrekullisht i gjallë dhe njerëzit, të cilët i tremben më shumë mërzitjes se shqetësimeve, u janë mirënjohës atyre që i bëjnë të jetojnë me një ritëm më të shpejtë dhe më të fortë.
Me violinat e para të Volterit, francezët ndienin t'u gjallërohej shpirti. Mund të pëlqesh muzikë më të rëndë, por ajo e tij duhej të kishte shumë ëmbëlsi, sepse edhe sot mbas gati dy shekujsh, Franca nuk është e lodhur nga ajo që e kanë quajtur aq mirë prestisimoja e Volterit.
***
Ndërkohë që po e trajtonin si gjysmë – perëndi, trupi i tij filloi t'i kujtonte se edhe ai ishte i vdekshëm. Pështyu gjak. I thanë që të thërrisnin për një prift. I gjithë Parisi përgjonte sjelljen e tij. Ajo qe e dykuptimtë.
Ai pati frikë mos hidhej në gropë si i pafe dhe kërkoi të rrëfehej publikisht, ashtu siç bëhej në shekujt e parë të kishës. Abati Gotje nuk pranoi dhe i tha që të bënte një deklaratë me shkrim, ku të shprehte ndjenjat e tij. Ai nuk pranoi dhe e shtangu priftin duke i thënë: "Mjaft për sot! Të mos e përlotim skenën!"