Nga dritaret e mirëizoluara me xhama të dyfishtë të apartamentit të saj në
Reikjavik, një grua e moshuar vështron jetën nga e cila ndihet tashmë e
përjashtuar. Një jetë e vrullshme dhe e zhurmshme që vazhdon ta tërheqë, të
ngrejë pyetje e të ushqejë urinë e saj për të tjera ditë dhe dëshirën e saj për të
qenë pjesë e së tashmes. Ajo është e ve, ka fëmijë që e duan, por që bëjnë prej
kohësh jetën e tyre, ka nipër tashmë të rritur e gjithmonë më të largët.
Jeta e saj monotone lëkundet kur hyn në skenë një burrë, bashkëmoshatar, i
ndarë nga e shoqja, i cili, pa ndrojte, e miklon dhe e kërkon, duke e bërë të
ndjejë edhe një herë dalldinë e dëshirimit dhe përkrahjes. Por, a është e
pranueshme, e dëshirueshme, apo edhe thjesht e mundur, të dashurohesh në
moshën e saj? Çfarë mund t'i ofrojë dashuria dy jetëve vetmitare në perëndimin
e tyre? Pse pasioni i të moshuarve mbetet një tabu, edhe në sytë e miqve dhe
familjarëve, diçka që duhet mohuar ose kritikuar si një kapriço.
“Pas xhamit të dyfishtë” është një këngë dashurie delikate për gjallërinë e
shpirtit që nuk i bindet vyshkjes së trupit, një rrëfim poetik e i ndjeshëm për
largësinë e panevojshme që krijohet midis brezave e që mohon ndjenja të cilat
nuk plaken kurrë.
“Pas xhamit të dyfishtë” është një rrëfim delikat dhe i fuqishëm për faktin që
nevoja për lidhje dhe kontakt është dominus i njeriut, deri në fund të jetës së tij.
- Corriere della Sera
Thoroddsen, shkrimtare dhe poete islandeze, ka shkruar një roman të shkurtër
dhe të gjallë, një dritare e hapur mbi mendimet e një gruaje që po arrin
perëndimin e jetës, por që ka një vështrim të ndritur si agimi.
- Io Donna
