Terr Dhe Bashkepunetore

Kam lindur në veri të Lituanisë, në periferi të qytetit të vogël të Obeliait. Për të qenë më i saktë, pranë tokave të një ish-çifligu, në një nga ato shtëpizat e vjetra që u përkisnin punëtorëve, të cilat edhe sot e kësaj dite, kanë po ato çatitë e stilit të vjetër me pllaka guri.
...në drejtim të veriut, përtej mullirit me erë që kishte kohë që nuk e kapte më erën, midis shkurreve dhe barit, ndodhej një varrezë e vjetër. Gurët e varrit të zbukuruara me shenja të mëdha, të pakuptueshme e gjithë kënde, qëndronin aty, të kërrusura dhe të ngrira në pozicione të ndryshme. Ne, fëmijët që jetonim në territorin e çifligut, zakonisht bënim lojëra me luftë aty. Të rriturit e quanin atë “varreza e hebrenjve”, dhe këto fjalë për ne fëmijët kishin një tingull jashtëzakonisht të mistershëm, pothuajse si fjalët “piratë” ose “thesar", ngaqë nuk kishte pasur asnjë hebre në qytezën tonë prej shumë kohësh. A Kurrë nuk kishim dëgjuar të flitej për hebrenjtë e fshatit tonë, as në shkollë e as në shtëpi. Ishte sikur ajo varrezë të datonte që nga kohërat e piramidave të Egjiptit ose që nga koha e Akropolit.