Viti 1939. No fund të Luftes Civile në Spanjë, mjeku Ini Viktor Dalmau dhe një mikeshë e familjes, planistja Roser Brugera, ashtu si mijéra spanjollë të tjerë, u detyruan të iknin nga Barcelona. Pasi përshkuan Pirenejte, në Bordo, duke u shtirur si të martuar, arriten të hipin në bordin e Winnipeg- ut, vaporit të marrë me qira nga Pablo Neruda për të çuar më shumë se dy mijë refugjatë spanjollë në Kill - "petalin e gjatë të detit dhe déborës", sipas fjalëve të vetë poetit-në kërkim të paqes që nuk iu dha në atdheun e tyre.
Atje u pritën me dashamirësi e bujari dhe u integruan, por vetëm deri në kohën e grushtit të shtetit që, në vitin 1973, rrezoi presidentin Allende. Dhe kështu, sërish, do të gjenden në mërgim, kësaj here në Venezuelë.
E frymëzuar nga ngjarje historike që i ka përjetuar fort, Isabel Allende bën një eksplorim emocionues të lidhjeve sentimentale qe mund të farkëtohen në një mërgim të zgjatur, kur njeriu pyet veten se çfarë është toka e tij, nëse është territori mitik dhe i pakthyeshëm i rinisë apo vendi ku hedhin rrënjë dashuri të reja dhe të pathyeshme. Historia mallëngjyese e një burri dhe një gruaje që marrin arratinë për t'u mbijetuar pështjellimeve të historisë së shekullit të njëzetë...
Isabel Allende ka lindur në Lima (Peru), në vitin 1942-shin, por ka jetuar në Kili deri në vitin 1973, ku punoi si gazetare. Pas grushtit të shtetit që organizoi Pinochet- i, u vendos në Venezuelë dhe, më pas, në Shtetet e Bashkuara. Me romanin e saj të parë, Shtëpia e shpirtrave (1982), u afirmua menjëherë si një nga zërat më të rëndësishëm të narrativës në gjuhën spanjolle. Në vitin 2014, Barack Obama e vlerësoi Isabel Allende-n me Medaljen presidenciale të Lirisë. Ndërsa në vitin 2018, ajo u bë autorja e parë e gjuhës spanjolle që mori medaljen e National Book Award për kontribut të shquar në letërsinë amerikane.
