Mos Me Jep Mua Tek Ata

Vendi ynë ishte rrethuar me ca gjëra që s'dukeshin dhe tërë fuqinë e merrnin nga kjo padukshmëri, banonim në vende që s'hyhej dhe s'dilej dot. Çdo anë ishte e hapur, ishim mu në mes të rrugëve që të çonin shumë pranë çdo vendi të Stambollit, e megjithatë sërish s'hyhej dhe s'dilej. Në ato rrugica të errëta, në ato shtëpi ku dielli vriste shumë pak, në ato dhoma me mure plot lagështi, në ato lagje ku gratë dhe fëmijët uleshin përpara pallateve, qëndronim duke parë njëri-tjetrin si dhe duke konsumuar jetët tona dhe të fëmijëve të paardhur në jetë. Gjithçka që ëndërronim shkrembohej si të ishte një varrezë e çrregullt mu në çastin kur errësohej dhe ktheheshim në lagje.
Edhe pse ishim mu në qendër të Stambollit, e bënim jetën në një mënyrë që askush s'e vinte re. Njerëzit kalonin në rrugën qendrore me makinat e tyre papushim, por askush s'e çonte ndër mend që të hynte brenda jo shumë, qoftë edhe treqind metra. Sa e shihnin e kuptonin se do të haseshin me ca gjëra të këqija në ato vende.