Sherbetorja Po Vezhgon

Ju duhet të jeni komshinjtë tanë të rinj! - thotë duke na përshëndetur me dorë zonja Louel, e cila afrohet te kangjellat. Kap dorën e sime bije dhe i buzëqesh, por në atë çast zonja Louel shikon tim shoq dhe fytyra i merr një shprehje të çuditshme. Është ai çasti kur bëj një premtim. Më në fund, kemi një shtëpi si familje. E kaluara ime ka mbetur pas, shumë pas. Dhe do të bëj gjithçka që ta mbaj larg...

Dikur pastroja shtëpitë e të tjerëve; tani nuk më besohet se kjo shtëpi është imja. Kuzhina e bukur, rrugica e qetë, oborri gjigant ku mund të luajnë fëmijët. Im shoq dhe unë kemi vite që kursejmë për t'u dhënë fëmijëve jetën që ata meritojnë.

Edhe pse jam shumë dyshuese ndaj komshies sonë të re, zonjës Louel, kur ajo na fton për darkë shikoj mundësinë që të bëjmë miq. Shërbëtorja e saj hap derën e veshur me përparëse të bardhë e me flokët të mbledhur top. E di me saktësi si ndihesh po të jesh në vend të saj. Por shikimi i saj i akullt më fut dridhmat...

Shërbëtorja e Louelëve nuk është gjëja e vetme e çuditshme në rrugicën tonë. Jam e sigurt se dalloj një hije që na vëzhgon. Im shoq del nga shtëpia natën vonë. Dhe kur takoj një grua që banon matanë rrugës, fjalët e saj më futin akullimën deri në palcë: Kujdes nga komshinjtë. Mos bëra një gabim të tmerrshëm që e solla familjen time këtu?

Mendova se i kisha lënë pas të fshehtat e mia më të errëta. Por, mos vallë kjo rrugicë e qetë në rrethinë është vendi më i rrezikshëm nga të gjitha vendet?