Shpirt Pezull

Një ditë me shi e zogj që ndotin rrugët, një vajzë pesëmbëdhjetë vjeçare që aksidentohet me motorin e saj, një ambulancë që turret drejt spitalit ku punon kirurg i ati i vajzës. Eshtë ai që ngjarja e ka vendosur përballë fatit dhe opercionin e së bijës e lë në duart e kolegut të tij kolegut neurokirurg. Timoteoja, babai, pret i ngrirë si statujë pranë sallës së operacionit. E pikërisht në këtë pritje, të ngujuar nga tmerri i ngjarjes, ky njeri, prej vitesh i rehatuar në ekzistencën e qetë si profesiomst, bashkëshort i një gazetareje me famë, baba hutaq i një adoleshenteje të zakonshme, "zhvishet" befas lakuriq, dhe zbulon imazhin e tij të panjohur e të dhunshëm. Me sa duket të vërtetën e pambuktë të jetëve tona mund ta shtrydhë vetëm dhimbja e skajshme. E kjo ndodh gjatë monologut të tij të gjatë me Anxhelan, vajzën e tij që dergjet e shtrirë në koma.Tashmë Timoteoja i rrëfen me njësaktësi kirurgjikale së bijës, luhatjet e jetës dhe zemrës së tij, i rrëfen për një udhëtim prapa ne stacionet e brendshme të një pasioni dashuror që e ka tërhequr larg identitetit të tij, drejt një vetvetje tjetër të pacipë. Mos luaj vendit "rrëfen", historinë e shumë dashurive, udhëtimin e një burri drejt thellësive të botës femërore, rrëfen udhëtimin e një bije drejt atit të tjetërsuar nga dhimbja. Timoteoja i lutet së bijës të mos vdesë, të mos luaj vendit, t'i mëshojë hapat mbi gjurmët e asaj dashurie mjerane por madhështore, për të shkëmbyer vdekjen me jetën.