Ne Udhe

Shkrimtari që vjen sot në shqip me romani e tij më popullor, është një emër fare pak i njohur për lexuesin shqiptar, dhe akoma më pak për nga vepra. Ai i përket rrymës së shkrimtarëve “Beat Generation”, që u lëvrua në Amerikën e pas Luftës së Dytë Botërore. Fragment nga libri: “Së bashku rrokulliseshin rrugëve të pandarë, duke shijuar gjithçka që u dilte përpara si në dalldi, siç dinin të bënin atëhere, e që më vonë u kthye në një ritual të zbrazët, të trishtë e pa asnjë shije. Por në ato kohëra ata ngjanin si dy valltarë që i merrnin rrugët shend e verë, ndërsa unë zvarritesha pas, siç kam bërë gjithë jetën, në ndjekje të njerëzve që më trazojnë shpirtin, sepse të vetmit njerëz të vërtetë për mua janë ata, të cilëve u zhuriten trutë prej zjarrit të shenjtë të çmëndurisë. Të çmendur për jetë, të çmendur për shëlbim, të çmendur të shpallin me të lartë, thekshëm këlthasin fërgëllimën e zemrës, dëshiruar për gjithçka njëherësh, e që kurrë s'i sheh tu hapet goja, ose të belbëzojnë qoftë edhe një fjalë të vetme të rëndomtë, por që kallen, kallen, kallen pa nda, si qirinjtë e verdhë të kishave, e që veç kur ia marrin përpjetë në një shpërthim fishekzjarri prej merimangash mijërangjyrëshe që shpejtojnë të kapin qiellin, e në qendër një shkëndijim i fortë blu që përhapet, e të tjerët poshtë: Auuuu...”