Mahur Beste

E vërteta është se Behxhet Beu edhe i donte pasqyrat, por edhe u fikësohej atyre. Me fytyra të qeshura, këto orendi të dashura përthithin brenda tyre çdo gjë që takonin në dritë, e kishte raste kur ato të mbyllnin me forcë e ashtu heshtazi të balsamosnin në një mënyrë të çuditshme… Pasqyrat, e shpërndara në të katër anët, ishin simbol i një kohe të kaluar në heshtje.
Sidoqoftë Behxhet Beu, atë pjesë të kohës që ne e mbartim me vete, duke i dhënë kuptim të veçantë çdo grimce dhe pamje të veçantë çdo fome, teksa ndreqte me duart e tij një pirg sahatësh, të pastruar më parë, herë me shqetësim e herë me një durim dhe kujdes të madh, një e nga një, aq të vegjël, pa u lodhur, pa gabuar, pa nxituar, e donte si një vëlla të urtë pulsin tonë matës, kohën.