Kufiri

Ajo fjalë shënjon një vijë prej kilometrash të gjatë dhe vite të trashë Ështe një vragë që përshkon materien dhe kohën, netët dhe ditët, brezat ashtu si edhe vetë zërat që tregojnë për të, që ndjekin njëri-tjetrin, mbivlersohen, kundërshtohen, ngjishen, zgjerohen. Është kufiri. Është një vijë imagjinare e , megjithatë është reale sa më ska... është një plagë e pambyllur, një vend i të gjithëve dhe i askujt, në të cilin, në mënyrë të padukshme, kushdo është pjesë: është kufiri që ndan e bashkon njëherësh veriun e botës: demokratik, liberal dhe të civilizuar, me jugun: të varfër, të kafshuar nga lufta, të prapambetur dhe antidemokratik. Pikërisht në zgrip të këtij kufiri luhet loja e madhe e botës bashkëkohore. Ky prag është i parrokshëm, i papërvijueshëm, jomaterial: shkrimi i qaset kuturimthi, përmes orvajtjeve, duke lëvizur në truall të paekploruar atje ku ndodhin migrimet dhe dëbimet, atje ku luftohet për të jetuar a për të vdekur.