Historia Boterore E Spiunazhit

Spiuni nuk duhet të ndodhet në qendër të ngjarjeve politike dhe në asnjë rast nuk duhet të kalojë në aventura, të rrezikojë vazhdimisht jetën e tij. Përkundrazi, pikërisht mosrënia në sy, e ashtuquajtura "fshehja e hapur", është simptomë e zbuluesit të vërtetë. Lorenci i Arabisë, duke treguar përvojën e tij të kamuflimit shoqëror dhe psikologjik, të domosdoshme për spiunin universal, shkruan: "Unë isha ushtar, të cilin e lëviz vetëm një instikt, i cili automatikisht i bindet intuitës së vet dhe vegimit të beftë të lumturisë. Kur unë marr ose ndërroj mendim, para së gjithash atëherë se sa mund të ndikoj në çdo problem të rëndësishëm, por nganjëherë edhe të parëndësishëm. Gjeografinë, zakonet, fenë, kushtet shoqëore, gjuhën, gjestet, shkallën e vlerave shpirtërore. Të gjitha këto unë i merrja vesh deri në imtësi, i ndjeja dhe i kuptoja pikë për pikë. Armikun e njihja pothuajse po aq mirë sa bashkëluftëtarët e mi". Historia e spiunazhit, veçanërisht e dy shekujve të fundit, tregon se zbuluesi i vërtetë, çfarëdo karakteri që të ketë, dallohet nga potenciali i lartë intelektual. Zbulimi është mejdan i intelektualëve.