Etnos Ne Epos

Etnosi shqiptar dhe eposi shqiptar janë që të dyja kategori parakombëtare, që vijnë prej kohërash shumë të hershme. Koha e formimit të etnosit shqiptar dhe koha e formimit të eposit shqiptar, “gojëdhënës kombëtare”, përkojnë jo rastësisht në një kalendar krahasimtar. Studimi ka për qëllim të identifikojë këtë kushtëzim dhe të argumentojë ndikimin e formimit të vetëdijes etnike parashqiptare në krijimin e eposit legjendar shqiptar.
Ndër të tjera, në këtë libër shqyrtohet edhe “institucioni i besës” tek shqiptarët; i pranishëm në eposin legjendar, por edhe në statutet e bashkësive urbane arbërore në periudhën humaniste të fundit të Mesjetës dhe në kodet etnojuridikë të mëvonshëm; tradicionalisht i shërbyer si një albanizëm që u trashëgua si pjesë e identitetit shqiptar dhe në rrjedhë të kohërave u ballkanizua si dukuri dhënëse shqiptare. Certifikimi i një procesi të ndërlikuar psiko-gjuhësor që dëshmohet përgjatë shekujve, proces në të cilin besa rezulton në një shumëkuptimësi të paskajuar (besa si paqe, besa si fe, besa si besim, besa si bekim; besa si kod etik, besa si nyje juridike, besa si shenjë dhe vetëdije fetare etj.) e bën traditën gojore vendëse të paralelizueshme me procesin historik të formimit të popullit shqiptar.