Historia E Vdekjes Ne Perendim

Në fund të shek. XV, ne shohim se temat që kishin të bënin me vdekjen filluan të merrnin një kuptim erotik. Në vallëzimet më të vjetra të vdekjes, Vdekja zor se e prekte të gjallin për ta paralajmëruar, apo paracaktuar atë. Në ikonografinë e re të shek. XVI, Vdekja e përdhunonte të gjallin. Prej shek. XVI e deri në shek. XVIII, skena të panumërta, apo motive në art dhe letërsi e shoqërizojnë vdekjen me dashurinë, Thanatosin me Erosin. Këto janë tema erotiko-makabre, apo thjesht të sëmura, të cilat tregojnë mirëdashje të skajshme ndaj spektaklit të vdekjes, vuajtjes dhe torturës. Xhelatë atletikë, lakuriq, rrjepin lëkurën e Shën Bartolomeut. Kur Bernini paraqiti bashkimin mistik të Shën Terezës të Avilas me Zotin, pranëvendosi imazhet e agonisë së vdekjes dhe dalldisë orgazmike. Teatri barok i luajti skenat e tij të dashurisë në varre, – si ajo e Kapuletëve. Letërsia makabre e shek. XVIII bashkoi murgun e ri me bukuroshen e vdekur mbi të cilën ai po vigjilonte.