Afrikani

“Për një kohë të gjatë, kam ëndërruar që nëna ime të ishte zezake. Kisha sajuar një histori, një të kaluar, për t’i ikur realitetit pas kthimit tim nga Afrika, në këtë vend, në këtë qytet ku nuk njihja askënd, ku isha kthyer në një i huaj. Pastaj, kur im atë, në moshën e pensionit, erdhi të jetojë me ne në Francë, kam zbuluar se ishte ai Afrikani. Kjo ka qenë e vështirë për ta pranuar. Më është dashur të rikthehem prapa, të rifilloj, të përpiqem të kuptoj. Dhe në kujtim të kësaj, kam shkruar këte libër të vogël.” Sipas Le Clézio, duke e memorizuar Afrikën, ai është i mendimit se njeriu nuk lind në ditën që del në dritë, por në ditën dhe vendin kur bëhet, kur kupton se ekziston. “Mua nuk më bënë vetëm kujtimet e Afrikës, por edhe pasuria mendore dhe lumturia e prindërve të mi në Afrikë”. Le Clézio në këtë libër i bën një parakalim kujtimeve të tij në Afrikë. “Prindërit e mi ishin të shtrirë në shtretërit e tyre fushorë, nën rrjetat e mushkonjave, duke dëgjuar tingujt e trumpetave, të akorduara në një ritëm konstant dhe ekstremisht të fortë, si një zemrë plot nxit. Ata janë të dashuruar. Egërsia, dhe në të njëjtën kohë, Afrika njerëzore, është nata e tyre e martesës. Dielli dogji gjithë ditën trupat e tyre, ata janë të mbushur me një fuqi ektreme ekektrizuese.”