Kepucari Dhe Djemte E Tij

Nuk e zgjati më shumë. Me kudhrën, çekiçin dhe këmbën e çalë erdhi në udhëkryq, në një nga vendet më të frekuentuara të qytetit dhe qëndroi aty në këmbë. Për ku të shkonte nga këtu?
Ngriti sytë drejt qiellit. Pa tufat e reve, të shpërndara copa- copa.....
Ai duhej të gjente një vend ku të mos e kapte shiu. Ndonjë vend ku të ishin ato konakët e vjetër. Por jo nuk kishte, nuk kishte që e marrtë dreqi. Shumica e konakëve të vjetër ishin shkatërruar dhe ishin zëvendësuar nga apartamentet pa formë, me fytyrë të ftohtë që dukeshin si të ishin trungje. E ku ishin ato kohërat e vjetra, ata konakë të begatë me dritaret e tyre gjithë shkëlqim.
Ai psherëtiu.
Konakët si konaku i gjyshit të tij tani nuk gjendeshin më në faqe të dheut. Dhe ndërsa ata konakë u zhdukën, ata morën me vete shpirtrat e mirë, mirësinë, vlerën që duhet t'i njohët asaj dhe më keq akoma morën me vete kuptimin e gjuhës së të varferve.