Thonë që dilema, mëdyshja, gjykimi alternativ është tipar i intelektualitetit. Duke e ditur që ambiguiteti (shumëkuptimësia) është në thelb të artit, autorja e këtij libri, Ardita Jatru, e ka kthyer dilemën nga një cilësi filozofike të qenies njerëzore në një instrument estetik të poezisë.
Edhe titulli i përzgjedhur, “As dritë, as terr”, e shpreh këtë. Poezia e Arditës është poezi e dilemave, siç është vetë natyra njerëzore. Nuk është as andej, as këndej: ajo është në dilemë, në mëdyshje: “As dritë dhe as terr./ Diku në mes po humb”; Jam midis pikëpyetjes dhe pikëçuditëses; “Jam pa atdhe/ Ësht’ e xanun toka”. Poetja shkon deri sa edhe vetveten e ndan në dysh: “Unë edhe Unë iknim/ të pandërgjegjshme për ku”; “Vetmi,/ a je për një cigare”.
Ardita Jatru është poete; nuk bën poeten: ajo nuk thërret në ndihmë as atdheun, as shqiponjën; as qiellin dhe as lulet që ta bëjnë poete.
Muza e saj ndizet edhe atëherë kur nuk e pret, duke të befasuar me gjetjet, fabulat dhe zbulimet e saj poetike: vargu i saj e ka të gjithë spektrin e dritës dhe menu-së për të cilin ka nevojë një shpirt dhe një tru i etur dhe i kultivuar për emocione fine. Ndjenja është skajore, sinqeriteti poetik i pakompromis, spiritualiteti i saj shpesh “kthehet” në send që mund ta shohësh e prekësh: “Kam në kokë një qen/ që natën leh a qan/ s’e di,/ i lidhur pas një brenge/ shuan etjen në tenxheren me ëndrra të ndenjura”.
Si përmbyllje të këtij prezantimi po sjell këto vargje të A. Jatru: Merre daltën Vdekje e bardhë/ dhe gdhend në trupin tim një shtatore antikiteti,/ punoje bukur mermerin e me ndjenjë,/ të duket prekja jote nëpër kofshë e krahë,/ e, kush ta shohë, të mbetet i shtangur: “Kjo vepër arti të trondit si vdekja”.
