O Fortuna

Dy fjalë Ka një rrugë Në lojën e përjetshme, tekanjoze, mes të bardhës dhe të zezës është një shteg herë i dukshëm, herë më pak. “Ka një rrugë apo një shteg që të çon te poezia dhe unë mendoj se Silvi e ka gjetur këtë rrugë e po ecën labirinteve të saj. Ajo nuk i kërkon fjalët, figurat, vargjet, ato i vijnë vetë fare spontanisht dhe kjo e bën poezinë e saj të rrjedhshme. Të gjitha gjërat në dukje të vockla dhe ndjesitë e mëdha renditen poetikisht nëpërmjet enumeracioneve dhe metaforave. E njëjta gjë ndosh dhe me tregimet e shkurtra, të cilat më tepër se rrëfyese janë gjysmëpoetike. Ajo përpiqet ta mbushë poezinë e saj me vetveten dhe kjo është një gjë vërtet e rëndësishme për një poet. ”Nuk mund të bejmë shumë/ Por mund të dashurojmë/ Dhe kaq mjafton për sot”, shkruan Silvi dhe i njëjti mesazh vlen dhe për poezinë e saj. Ky libër mjafton për të shprehur një botë që sapo ka nisur të zgjerojë përmasat.”-Rita Petro.