I mbyllur dhe i zymtë për nga natyra, por edhe një nga zërat më të rëndësishëm të poezisë së re greke, Kostas Karjotaqis u lind më 30 tetor 1896, në Tripoli, një qytet ky në Peloponez
Pasi u diplomua në vitin 1917, hapi një zyrë avokatie, por, ngaqë nuk siguroi dot klientelë të mjaftueshme, u detyrua të kërkonte punë në shtet. Fillimisht, e caktuan në ishullin Siros, pastaj në Artë dhe, që andej, në zyrat e prefekturës së Athinës, ku u njoh me poeteshën Maria Poliduri, lidhje prej së cilës do të dilte i zhgënjyer. Monotonia e punës e dëshpëronte gjithnjë e më shumë, ndërsa përpiqej të gjente njëfarë ngushëllimi te marihuana dhe prostitutat. Stacioni i fundit i karrierës dhe jetës së tij u bë Preveza. E shtëna e pistoletës, me të cilën u vetëvra, më 21 korrik 1928, pa mbushur ende as tridhjetë e dy vjeç, i tronditi qarqet letrarë të Athinës.
Ndonëse i pavlerësuar më parë, nuk është aspak vetëvrasja ajo që i hapi rrugën veprës së këtij poeti tejet pesimist, vepër kjo që përbëhet, kryesisht, nga tri përmbledhjet e botuara në gjallje «Dhimbja e njerëzve dhe sendeve» (1919), «Nepentë» (1921) dhe «Elegji e satira» (1927).
Notat e errëta mund ta bëjnë poezinë e Karjotaqisit të pandehet, në një pamje të parë, si kryekëput vetjake, si fryt i përjetimeve dhe i përvojës së një temperamenti të sëmurë, porse, në të vërtetë, ajo – jo edhe aq përmes manierës së lehtë të ankimit a protestës, sesa përmes sarkazmës, vetësarkazmës, me të cilën e përball ky poet vdekjen dhe rrënimin, përmes një ironie të hollë që nuk kufizohet vetëm te përmbajtja, por buron edhe nga forma, nga rimat-kalambure sidomos – ia del të përcjellë gjithë atmosferën e pashpresë dhe mbytëse të periudhës midis dy luftërave botërore, pa mbetur vetëm këtu.
