"Evola e ankoron ndryshimin midis burrit dhe gruas në traditën e madhe klasike dhe paraklasike: burri si element i njësishëm, si shpirt, si qiell, gruaja si element diadik, si tokë, si lëndë. Shembuj të panumërt ekzistojnë në traditë, të cilën Evola me përpikëri e citon dhe që nuk do t'i kujtoj këtu: dua vetëm të përmend traditën klasike sipas së cilës, nëse është e vërtetë që Zeusi është babai i perëndive dhe Kronosi, që përpinte bijtë e tij, ishte gjithsesi një mashkull, Kaosi primordial, që ne e bashkëpërcaktojmë në kuptim mashkullor, ishte femër, ishte grua. Që këtu shihet kjo marrëdhënie e fshehtë dhe e pabesueshme midis burrit dhe gruas kur burri është burrë dhe gruaja është grua: forma që mbrun lëndën, por lëndën që nuk është një lëndë e palëvizshme, e vdekur, e mellët, por një lëndë e gjallë, e gjallshme, shtazarake, e guximshme. Të vjen pothuajse për të qeshur, apo, thënë më mirë, për të qarë, kur mendon se çfarë ka ndodhur me marrëdhënien midis sekseve - siç edhe Evola fliste qysh më 1958 - sot: mjerim, varfëri, përzierje mashtrimesh, tradhtish, dështimesh, ushtrimesh qesharake, përdorime ilaçesh, shurupesh dhe injeksionesh për të pasur ereksione dhe orgazma shumë të gjata që nuk vlejnë absolutisht asgjë, sepse u mungon shpirti, arketipi, e vërteta"
