Miti I Sizifit

“Nëse ky mit është tragjik, kjo ndodh nga që heroi i tij është i vetëdijshëm. Në të vërtetë, çfarë vlere do të kishte vuajtja e tij, në qoftë se çdo hap do të ushqente shpresën për t’ia dalë mbanë? Punëtori i sotëm punon gjithë jetën në të njëjtin vend pune dhe fati i tij nuk është më pak absurd. Por ai nuk është tragjik, përveç rasteve të ralla kur bëhet i vetëdijshëm. Sizifi, proletari i perëndive, i pafuqishëm dhe i revoltuar, e njeh gjithë shtrirjen e gjendjes së vet të mjeruar: gjatë zbritjes ai mendon për të. Qartësia, e cila duhet t’i shkaktonte vuajtje, realizon, në të njëjtën kohë, fitoren e tij. Nuk ka fat që të mos mposhtet me anë të përbuzjes.
[...] Por Sizifi këshillon besnikërinë e epërme, e cila mohon perënditë dhe ngre shkëmbinjtë. Edhe ai mendon se gjithçka është mirë. Kjo gjithësi, tashmë pa zot, nuk i duket as e pafrytshme dhe as e kotë. Çdo kokrrizë e këtij guri, çdo shkëlqim mineral i këtij mali të zhytur në terr, formon në vetvete një botë. Vetë lufta drejt majave mjafton për të mbushur zemrën e njeriut. Sizifin duhet ta përfytyrojmë të lumtur.”