Beteja E Librave

Siç ka treguar Ernst Kurtiusi: "Grindja midis të Lashtëve dhe Modernëve" – debati mbi parësinë e klasicitetit ndaj modernitetit – zë fill në Mesjetë dhe është i lidhur ngushtë me kushtet e Europës së sapodalë nga latiniteti dhe me evokimet e qarta që Rilindja u bënte burimeve, modeleve dhe idealeve të veçanta antike.
Epika rilindase, tragjedia neoklasike, disa forma lirike, si odet dhe satira (si në vargje, ashtu edhe në prozë), e shpallin hapur borxhin e tyre – natyrën e tyre si imitatio dialektike – ndaj pararendësve grekë dhe latinë.
Ishte krejt e ligjshme të pohoje se letërsitë në gjuhët popullore, që lindën si rrjedhojë e së tatëpjetës së communitas – it helenistiko – roman, s'ishin veçse shtojca të Homerit dhe të Virgjilit, të Senekës dhe të tragjikëve grekë, të Pindarit, të Horacit dhe të Juvenalit.
***
.... Nga rrëgjimi i duarduarshëm surreal rrjedhin saktësime groteske: beteja e Suiftit zhvillohet "të premten e shkuar në Bibliotekën Mbretërore"; poetët janë shndërruar në pararoja të kalorësisë së lehtë, këmbësorët janë rekrutuar nga mesi i historianëve, përkthyesit janë të domosdoshëm, porse mercenarë puthadorë.
Të mëdhenjtë in – folio do të bëhen pluhur nga minjtë; kjo shëmbëlltyrë e përpunuar që, në kuptimin e dyfishtë literal, rrjedh nga "mi biblioteke", pleks në vetvete referimin ndaj pluhurit, me jetëshkurtrën e grimcave lëndore.
Katalogu i kapedanëve rivalë është një parodi e përpiktë që minimizon përmes teprisë retorike, thirrjen nën armë të Iliadës...