Alper Kamy

Të jesh a të mos jesh “Në moshën pesëvjeçare, njeriu është më i pjekur,mandej nis bjerrja. Unë, Alper Kamy, para do muajsh kapërceva në vitin tim të pestë. Teksa më afrohej ditëlindja pjesën më të madhe të kohës e kaloja ndanë dritars, duke parë njerëzit jashtë, që jetonin, ecnin ngadalë dhe me nxitim, duke nxjerë turlifarë zërash apo duke hedhur sytë andej-këtej. Më sëmurte ideja se një ditë do të bëhesha dhe unë si ata. Sa keq që nuk kishte shpëtim prej asaj gjëje!Koha ishte e pamëshirshme dhe unë po plakesha shpejt. Hëpërhë e vetmja gjë e mirë ishte që të paktën nuk shkoja në kopësht. Në fakt isha rekur gjatë që ti shpjegoja nënës dhe babit se kopështi nuk ishte vend për mua. Mundohesha t’i bindja me arsyetime,por, fatkeqësisht në fillim asgjë nuk ia vlejti. Për këtë duhej të vija në zbatim mënyra të tjerasi: të zgjohesha nga shumi i tëri në djersë ose të kaloja një krizë të vockël nervore kur minimusi të ndalonte para portës. Sa poshtëruese ishin! Ato e bënin njeriu t’i vinte turp edhe nga vetja”