Pa Porte Eshte Koha

Impuls pareshtur rrëfenjës mbetet vetes,
film pa zë, bardhë e zi pamjet rrufeshëm.... oh, sa kushton lëmi ku bluhet bukë e shpirtit dhemb deri në amshim ndjesia, për atë shikim prekje, për atë puthje pafrymë të ëndërrt, që nuk e dha kurrë, humbur krenarie, genet,
sa do donte ta jepte, oh sa do të donte!
Kërkon pa ditur dritën, thellë po thellë errësirës aty ca shpirtra zgjasin krahët e shpëtimit, faljen e mëkatit, presin.
Nuk mund t'i shpëtojë vetes, kush di të lëçisë një skifter do të gjejë robëruar zemrës... tingujt e viteve shtatëdhjetë, melankoli e mbrëmjes... babai, klasikët e mëdhenj, letërsi, muzikë, piktura, shekuj historie...
Poetja mjerane që nuk rrëzon kurrë perden e skenës