Portreti I Nje Te Panjohure

Megjithatë, i ndieja tashmë me çaste, duke ardhur nga dera e hapur e galerisë së vogël ku e dija se gjendej ai, ca si vapa të shkurtra, të ngjashme, në atë ajër aq të freskët që e thithja, me ato duhmat e ajrit të athët e të nxehtë që ngjiten nga toka në ajrin e thatë e të ftohtë të dimrit, dhe na mbështjellin befas kur kalojmë mbi një grykë metroje. Por nuk ndihesha aspak i emocionuar. Ecja drejt, i tëri i pastër. S'kisha frikë asgjë. Dhe kështu pa ngut, si i shtyrë, më dukej mua, nga një kureshtje e thjeshtë, si amator i shpërfillur, vetëm për ta kontrolluar atë përshtypjen që ma kishte lënë dikur, gjatë vizitave të mia të mëparshme, para ca vitesh, u drejtova për nga ai. Ishte aty, si gjithmonë në të njëjtin vend, në cepin më pak të ndriçuar të galerisë. S'kisha nevojë të afrohesha për ta lexuar në pllakëzën e praruar që shkëlqente në muzg, mu mbishkrimin që e njihja: Portret i një të Panjohuri. Tabloja, më kujtohej shumë mirë, nuk ishte e nënshkruar: edhe piktori ishte i panjohur gjithashtu.