Bija E Mallkuar

...Luçia, pasi kaptoi gardhin e kopshtit, u drejtua për në Sableuse. Djaloshi i panjohur e priste matanë vijës, pak hapa larg urës së vogël. Për një çast, ajo u gjend pranë tij. Pa lëshuar asnjë fjalë , ai e përqafoi dhe e shtrëngoi në kraharorin e tij. Buzët e tyre u takuan. Ishin me të vërtetë të lumtur! Më në fund, ai e tërhoqi prej dore dhe e shpuri përfund një shelgu. Këtu u ndalën. - E dashura ime, - tha ai, - kur mendoj rreziqet që përballon ti për të ardhur këtu të ngrohësh zemrën time, qortoj vetveten; e gjykoj veten të padenjë për ty, për dashurinë tënde, e cila është tërë jeta ime, dhe, duke pyetur zemrën time, kërkoj në atë tënden besimin e pakufishëm, skuqem prej egoizmit. Oh! Shumë herë e teproj, e kaloj kufirin! - Të dashuroj! - u përgjigj ajo ëmbël. - O engjëll i adhuruar! - ia priti ai me ngashërim, - në vend që të dëgjoj prej teje fjalë qortimi, përkundrazi, po dëgjoj fjalë që më hapin Parajsën! ... Ti i di fare mirë dhimbjet e jetës sime, ti e di se sa shumë ka vuajtur shpirti im. I vetmi gëzim, që njoha në këtë botë, është dashuria jote; pra ti je shkaktarja e këtij gëzimi... Po unë, për shpagim ç'të dhashë ty? Asgjë. Po u gabova, ta shpagova duke të krijuar shqetësime, kërcënime...